We zijn na aankomst in Wellington gelijk druk aan de slag gegaan met het zoeken naar werk vnl. via internet en uitzendbureaus. Het enige uitzendbureau wat gelijk reageerde was per toeval Randstad wat hier ook kantoren heeft, ik kon daar later in de week terecht voor een gesprek maar ze hadden niet direct iets waar ik op ingezet kon worden. Dus ondertussen gingen de weken voorbij met zoeken op internet en brieven sturen. Peter heeft op een gegeven moment een email gestuurd naar het hoofdkantoor van Randstad in Australië voor een baan in zijn werkgebied en/of evt. een baan bij henzelf. Zij belden hem toen op en na aantal mensen gesproken te hebben mocht hij langskomen hier op kantoor voor een gesprek, zij hadden nl. zelf een vacature voor iemand die met zwangerschapsverlof ging. Dat zag er allemaal heel positief uit, misschien niet de meest ideale baan, maar wel een redelijk salaris en dat was in ieder geval iets waar we mee verder konden. Alle andere gesprekken en alles rond krijgen heeft nog een paar weken geduurd maar Peter kon half oktober beginnen. Ik had nog steeds niets lopen waar iets meer uit zou kunnen komen en vnl. alleen afberichten. We hebben die weken heel wat gesprekken gehad wat te doen, je bent inmiddels echt weer toe aan een eigen stek, en zat om elke keer met je rugzak te sjouwen en wat meer ‘eigen' spullen tot je beschikking hebben. Maar zonder baan wilde we geen huurcontract tekenen waar je dan voor minimaal een half jaar aan vast zit. Door al deze omstandigheden merkten we toch wel dat het erg lastig is om hier zo voor eventjes wat van de grond te krijgen en op te bouwen hier. Inmiddels kwam de dag dat Peter aan het werk zou gaan, dat zou natuurlijk wel even raar zijn voor mij na vier maanden samen te zijn geweest. Een half uur nadat Peter de deur uit was naar zijn werk werd ik gebeld door Randstad dat ze iets voor me hadden voor twee dagen en of ik een uur later kon beginnen en dat heb ik gelijk gedaan. Twee dagen werden drie dagen en op vrijdag hoefde ik niet te komen maar werd later die dag toch gebeld dat ze daar zo tevreden met me waren dat ik op maandag mocht terugkomen en tot kerst daar mocht blijven. Eind goed al goed, top dus! Ik werk bij het Ministry of Social Development (Wellington is net als Den Haag bij ons, hier zit het parlement/ministeries en hier zijn dus vnl. veel overheidsbanen te vinden) op de etage waar we de receptie hebben en op onze vloer zijn alle vergaderzalen. Ik verzorg vnl. de gehele dagplanning van de vergaderzalen, opzetten, apparatuur klaarzetten, koffie, thee, lunch etc. verzorgen. Het is een simpel baantje, maar dat is na de reis en voor hier nu prima, ik heb erg leuke meiden als collega's en de dagen vliegen voorbij. Het enige nadeel is dat het salaris niet top is...maar we kunnen er de huur mee betalen J. We zijn toen gelijk met een appartementje aan de slag gegaan en hebben toch gekozen om in het centrum te gaan zitten met alles op loopafstand. We gaan lopend naar ons werk, supermarkt verderop in de straat en volop winkels, barretjes en restaurantjes binnen handbereik. Dus toen was alles eindelijk een beetje op de rit en zijn we dus vnl. even van de rust, een vaste plek en ons eigen stekkie gaan genieten.

Hoe geweldig en prachtig het hier dan ook is, wat dat betreft besef je hier toch ook wel dat je echt aan het einde van de wereld zit. Er zijn weinig invloeden van buitenaf en met sommige dingen lopen ze hier ook nog wel een beetje achter wat ook wel weer een charme is van NZ. Het is geweldig om nu zelf te ervaren dat het leven hier wel echt anders is zoals wij het in NL kennen en waardoor mensen het hier zo geweldig vinden. En dat is zeker een geweldig mooie ervaring die we straks mee terug nemen naar NL.